دکتر علی شریعتی :

سه شنبه 92/10/10 — azadnagar - نظر بدهید

درد شریعتی این بود که به رای العین می دید مکتب اسلام در برابر سایر مکتبها در جامعه ما رنگ باخته است و حامیان و حاملان و موافقانش عملاً آن را به صورت یک مکتب توانا عرضه نمی کنند، به دلیل اینکه با مسائل و یا مکاتب دیگر آشنایی کافی ندارند. او این را می دید و بهتر از دیگران هم می دید، نه تنها او دردها و مسائل و مشکلات را می دید ، که جسارت و شجاعت اظهارش را نیز داشت. هر چند که گاه در این تحلیل و بررسی هایش مثل هر اندیشمند دیگری ممکن بود راه به خطا ببرد.

اما در این میان عده ای مقدس به بهانه حفظ خلوص اندیشه دینی اندک التفاتی به پاسخگویی و توانایی مکتب ننمودند، چه ضربه هایی به دین زدند. ما به حساب آنها نمی رسیم ، برای اینکه کارشان با مقدسی بهتر جور در می آید.

بلی، آنان خیلی مقدس بودند . لب از لب بر نداشتند، نیم نگاهی به دنیای اطراف خود نکردند، پا از عصر شیخ طوسی جلوتر نگذاشتند، به هیچ فکر تازه ای، به دستاویز شبهه ناک بودن، اهمیت ندادند، باب علم و هنر و فلسفه عصر را به روی خود بستند، حتی حافظ و مولوی را هم شایسته هم نشینی خود ندیدند، لای کتاب هیچ بیگانه ای را باز نکردند و در نتیجه چیزی نداشتند و نمی دانستند که به کسی بگویند و در نگفتن هم که خطا پیش نمی آید.

ما ننشسته ایم ببینیم طالبان توانایی و طالبان خلوص چقدر خدمت کرده اند و چقدر لطمه زده اند تا از آن درس بگیریم و دست از این نفرینها و آفرینها برداریم و به جای آن به غور کافی در جمع دو عنصر نفیس نابی و توانایی همت بگماریم ....