تلخ و شیرین های 8 سال جنگ ....

یکشنبه 92/6/17 — azadnagar - نظر بدهید

در عملیات شکست حصر آبادان... «بیمارستان طالقانی نزدیک ترین محل پزشکی به محل درگیری بود. همان روزهای اول، امدادگر کم آمد. بعضی از کارکنان بیمارستان شرکت نفت هم آمدند.

عراق مرتب شهر را بمباران می کرد. در بیمارستان همه می دویدند، کسی راه نمی رفت. پشت در اتاق عمل بیمارستان مجروحان توی نوبت بودند. یکی بود که ریش و مویش حنایی بود و با لهجه ی شمالی التماس می کرد خواهر، من را نفر آخر ببرید اتاق عمل. خیلی زود بانک خون بیمارستان اعلام کرد کمبود خون دارد. آقای آذرنیا به اتاق عمل زنگ زد گفت هر که می تواند برود بانک خون خون بدهد. چند تا از کارکنان اتاق عمل با همان لباس سبزشان رفتند بانک خون .

مجروحی شانزده ساله آورده بودند. از کمر تا بالای زانویش متلاشی شده بود. خون ریزیش شدید بود. جراح که او را دید، خیلی متاثر شد. برگشت اتاق عمل. می گفت چطور عملش کنم؟ تکه تکه شده. کاری نمی شود براش کرد. از این که نمی توانست کاری بکند بغض کرده بود. دو مجروح دیگر هم داشتیم که احتمال زنده ماندنشان بیشتر بود. تاخیر می کردیم، شهید می شدند. به نوجوان زخمی دو تا سرم وصل کردیم. به خاطر خون ریزی شدید، او را روی تشک ابری بدون ملافه گذاشتیم تا بتوانیم مرتب خون های زیر پایش را تخلیه کنیم. فقط او را بانداژ کردیم ، تا بدنش از هم نپاشد.

 دکتر با سرعت مجروح دیگر را عمل می کرد تا سریع تر به نوجوان بسیجی برسد. با او حرف می زدیم تا آرامش کنیم. دانش آموز سال دوم تجربی بود. تبریزی. لهجه ی غلیظی داشت. مرتب آب می خواست. قبل از عمل نمی شد به ش آب بدهیم. تشک زیر پایش پر از خون شده بود. سطلی می بردم خون ها را در سطل می ریختم و خالی می کردم. تشنگی او من را هم بی تاب کرده بود. سعی می کردم با گفتن تشنگی یاران امام حسین در عاشورا تسلایش بدهم. دیگر تحمل ناله هایش را نداشتم.

دکتر مجروح قبلی را عمل کرد و سریع اتاق عمل را آماده کردیم. با سرعت کار می کردیم، ولی وقتی نمانده بود، دکتر بی هوشی که آمد آمپول بی هوشی بزند گفت عجله نکنید دیگر کاری نمی شود کرد.

هیچ کس نمی توانست خود را آرام نگه دارد. همه بلند گریه می کردند او را تا سردخانه بیمارستان تشییع کردیم...