داستان های کوتاه ...

شنبه 92/9/23 — azadnagar - نظر بدهید

مرحوم شیخ هادی نجم آبادی

در حالیکه در دوره ی ناصرالدین شاه در پایتخت و دیگر شهرهای ایران هر روز و شب جنایت هولناکی بوسیله ی حکومت انجام می گرفت و در شهر ها حاکمانی چون ظلّ السّلطان پسر شاه و جلال الدوله نوه شاه مردم را غارت می کردند و با سبعیت شگفت انگیزی بی گناهان را می کشتند، مردم شاهد بی تفاوتی و همکاری روحانیون با آنان بودند. در این میان معدودی از روحانیون از همکاری با ظالمان خودداری نموده و با آزادگی زندگی می کردند. یکی از این روحانیون آزاده عصر ناصری مرحوم شیخ هادی نجم آبادی بود که در زیر داستانی واقعی از زندگی او را از زبان آقای مدرسی چهاردهی می خوانیم:

«گویند نیاکان وی از مردم روستای نجم آباد بودند. پس از تحصیل و بازگشت از نجف به نام یکی از اعلام فقهای بزرگ تهران مشهور شد. در امور شرعی و آمیزش همیشه با مردم بود.گاهی زمانی اندک یا زیاد ناپدید می شد یا به جستجو می پرداخت تا ستمی را از میان بردارد یا بینوایی را سر و سامان بخشد. در امور قضا و دادخواهی شخصا رسیدگی می نمود؛ هرگز ناسخ و منسوخ ننوشت و حکم کسی را امضا ننمود. در دادخواهی ها از توجه به خواهش دوستان و برآوردن تقاضاهایشان گریزان بود. بیش از دویست خانواده ی بینوا از همه جور، از طلقات تیره بخت نانخوار شیخ بودند. جز خوراک ناهار و شام به چیزی عادت نداشت؛ آن هم نان و دوغ یا آبگوشت و یا آش بود.

غذای لذیذ و گوارای جوربجور را به مردم می داد، خود نمی خورد. گروهی از یتیمان را کفیل همه مخارج بود[که بیشتر آنها] در دبستان رشدیه دانش آموز بودند. دستور داد که باید ناهار این کودکان یتیم پلوخورشت باشد. این کودکان را هر ماه به نزد خود می آورد؛ برای آزمایش و امتحان حاضر می کرد؛ به آنان خوراک خوب می داد، ولی خود از آن نمی خورد.

هرگاه پیروان مذاهب مختلف[درباره ی مسائل مختلف با وی به بحث می پرداختند و مسائلی را] از وی جویا می شدند، آنان را موافق کیش خودشان آگاه می ساخت. سوال کننده از هر مذهب و مسلکی بود، کتابهای او را نام می برد و از مندرجاتش شاهد می آورد. از این جهت پیروان ادیان و مذاهب سخنان شیخ را از جان و دل می پذیرفتند.

با آنکه مجتهد و صاحبنظر بود هرگز فتوا نمی داد. هرگاه مسئله ای از وی پرسیده می شد رای مجتهد آن مقلد را جویا می شد. اگر سوال مرد دانا بود، نخست فتوا و نظریه علمی او را جویا می شد؛ آنگاه هرچه درباره ی آن مسئله ی علمی بود نقل می کرد...»