راه ناهموار...

شنبه 92/5/26 — azadnagar - نظر

اگر ما از اندکی بحث جدی کلامی، در چارچوب اندیشه دینی و اسلامی خود ، آشفته می شویم، چطور یاد خواهیم گرفت که با مخالفان و دگر اندیشان به معنای بیشتر کلمه در سطح ملی و بین الملل، آن هم در فرهنگ متنوع و متکثر عصر ارتباطات و اطلاعات، هم زیستی بکنیم.

آیا جز این نیست که کلام اسلامی با چالش ها و زیر سوال بردن نظریات رسمی در اصولی ترین مسائل الهیات و نبوت و معاد پیش رفته است؟

تحجر و عوام سالاری از یک سو، و انحصار طلبی، اقتدار جویی و تمامیت خواهی و تقدس مذهبی در جوامع اسلامی از سوی دیگر، سبب شده که زمانی با ترجمه قرآن و زمانی با تفسیر آن و زمانی دیگر با اقتباس از کتب و تجارب یونانی و حتی استفاده از منطق، ستیزیده شود تا جایی که بگویند هر کس منطق بورزد زندیق می شود. متکلمان اول چه بسا به خاطر قول به آزادی انسان با حدوث قرآن، به عنوان انحراف مذهبی، کشته شدند، منصورها بر دار رفت. ابن سیناها تکفیر و تعقیب شدند، کتب ابن رشد سوزانده و خودش تبعید شد. شیخ اشراق سهروردی به قتل رسید. محمود غزنوی لقب غازی و رسالت جهاد با کفار بر دوش گرفته، حکیمان را به دار آویخت و کتاب های آنان را طعمه حریق ساخت. و ملاصدراها ، از دست عوام و رئسای عوام در انزوا به تحقیق و تاءمل پرداختند.