سلسله مباحث راه ناهموار

دوشنبه 92/6/4 — azadnagar - نظر بدهید

طائفه ای به نام اشاعره در تاریخ فرهنگ اسلامی ظهور کردند، و معتقد بودند خداوند فوق اخلاق است، نظرشان این بود که اگر خداوند تمام وعده های خود را خُلف کند ، پیامبران را به جهنم و عاصیان را به بهشت برد، بر او هیچ ملامتی نیست. زیرا او در مُلک خود عمل می کند و نه در ملک دیگری. مالک حق دارد که با مملوک خود هر کار دلخواهی را انجام دهد.

پرستیدن چنین خدایی آدمی را به سیرت و صفت خاصی در می آورد. خدای خودکامه فوق قانون و فوق اخلاق ، منطق رفتارش رفته رفته به منطق رفتار عابدانش سرایت می کند.

حاکمانی که برای خود شانی این چنین قائل هستند، و خود را ظل الله می دانند، خدایشان آن خدای خودکامه است...

اکنون به قرآن مراجعه کنید. خداوند در باب فرستادن انبیاء می فرماید :

(اینان) پیامبرانی مژده آور و هشدار دهنده هستند، تا بعد از (فرستادن) پیامبران ، مردم را بر خداوند حجتی نباشد،و.... سوره نساء آیه 165

یعنی فرستادن پیامبران برای این است که اگر خداوند با مردم احتجاج کرد و پرسید چرا به راه مستقیم بی اعتنا بودید قادر به دادن پاسخی نباشند و راه حجت بر آنان بسته باشد.

این آیه بسیار امید بخشی است و به اعلی درجه، عقلانیت و حقوق ذاتی انسان را تایید می کند.

خداوند که قدرت مطلق است به ما آدمیان، که در پنجه قدرت او هستیم، مجال و رخصت احتجاج داده و خود چنان عقلانی عمل کرده که ، حجتی علیه او نداشته باشیم.

پرستیدن این چنین خدایی به عابدان و بندگان درسِ تبعیت از حجت در رفتارهای ارتباطی می دهد. می گوید حجت را در پای قدرت قربانی نکنید؛ تابع حجت باید، نه خاضع قدرت.