دکتر علی شریعتی :

سه شنبه 92/9/5 — azadnagar - نظر بدهید

دکتر علی شریعتی :

و آدم در زندگی روزمره اولین چیزی را که ویران می کند، از دست می دهد، فدا می کند، «عصیان» است، عصیان! حتی این عصیان را، که انسان را شبیه خداوند در عالم می کند، از دست می دهد. به خاطر چه؟ گاه به خاطر «قسط» : دو سال، سه سال، پنج سال، سفته امضا کرده، دیگر از جایش تکان نمی تواند بخورد،! هر بدبختی که بر سرش بیاورند، باید بگوید : «بله چشم!» برای اینکه قسط ها بر اساس درآمد و حقوق اوست، بر اساس وضع موجود اوست! می بینیم، «خدا گونه بودن آدمی» فدای یک یخچال، یک خانه یا اتومبیل شده و بعد این آدم نمی فهمد چه چیزی را از دست داده و در برابرش چه چیزی را به دست آورده، نمی فهمد از چه چیزی لذت می برد. داشتن یک اتومبیلی که عصیان فدایش شده، امکان و استعداد خدایی بودن و نماینده خدا در زمین بودن فدایش شده چقدر لذت می دهد که معادل لذت «عصیان و نفی باشد»؟!

منبع : کتاب خودآگاهی و استحمار ص 16