شعر. عشقهایی که سرپیچ خیابان برسد

چهارشنبه 92/5/16 — azadnagar - نظر بدهید

دل نده نامه نده شعر نخوان لیلا جان
دیگر از چشم من افتاده جهان لیلا جان

روزگاری‌ست همه عرض بدن می‌خواهند
همه از دوست فقط چشم و دهن می‌خواهند

دیو هستند ولی مثل پری می‌پوشند
گرگ‌هایی که لباس پدری می‌پوشند

آنچه دیدند به مقیاس نظر می‌سنجند
عشق‌ها را همه با دور کمر می‌سنجند

خب طبیعی است یک روزه به پایان برسد
عشق‌هایی که سرپیچ خیابان برسد

صبح یک‌روز من از پیش خودم خواهم رفت
بی‌خبر با دل درویش خودم خواهم رفت

می‌روم تا در میخانه کمی مست کنم
جرعه بالا بزنم آن‌چه نبایست کنم

بی‌خیال همه‌کس باشم و دریا باشم
دائم‌الخمرترین آدم دنیا باشم

آن‌قدر مست که اندوه جهانم برود
استکان روی لبم باشد و جانم برود

ساقیا در بدنم نیست توان جام بده
گور بابای غم هردو جهان جام بده

برود هرکه دلش خواست شکایت بکند
شهر باید به من الکلی عادت بکند