یکشنبه 92/7/7 — azadnagar - نظر بدهید

....اگر جامعه ای رفتنی است، رفتنی بودن آن به دلیل رواج مفاسد اخلاقی و پایه های عینی آنهاست کا امکان ماندن را از آن جامعه سلب می کند. اگر جامعه ای پر از دروغ و خیانت و ستم و حق کشی و انسان ناشناسی باشد، چنین جامعه ای اگر در شرق باشد و اگر در غرب پدید آید، رفتنی است و هیچ حیله ای و شعاری برای ابقای آن کارساز نخواهد بود.

هیچ قومی مصونیت و ایمنی از خشم الهی ندارد.

شنبه 92/7/6 — azadnagar - نظر بدهید

ریشه مشترک و مهم کثیری از مخالفتهایی که با دین در طول تاریخ – چه در شرق و چه در غرب – زخ داده، وضعیت کسانی بوده است که به نام دین برای خویش منزلت، منفعت، ثروت، و قدرتی می خواسته اند.البته نوادری در هر دوره ای، حتی دوره انبیا و ائمه (ع) بوده اند که به خود دین و تعالیم درونی آن از آن نظر که دین است، حمله می بردند.  

آنچه مغرب زمین را فرا گرفت، بی اعتنایی به کلیسا بود، کلیسایی که می خواست تبدیل به دربار شود و برای خود حقوقی پیشینی قائل بود و تاریخی سیاه و تباه در پشت سر خویش داشت. به طوری که آندرو وایت در کتاب کارزار کلام و علم می نویسد : نهادی خون ریز تر از کلیسا پا به عرصه وجود ننهاده است. 

پنج شنبه 92/7/4 — azadnagar - نظر بدهید

کسانی که آتش جنگ بین حق و باطل را می افروزند، نمی دانند که علی رغم میلشان زمینه پیروزی حق را فراهم می آورند. آن تمثیل زیبایی که مولانا در باب پیامبر اکرم (ص) دارد، گویای همین معناست :

کان عودی در تو گر آتش زنند

این جهان از عطر و ریحان آکنند

خطاب به پیامبر (ص) می گوید : کسانی ندانسته به تو آتش می زنند، اما تو چون عودی که با سوختنت عطر دل انگیزت بیشتر و بیشتر منتشر می گردد. اگر تو را آتش نزده بودند، تو این قدر انتشار پیدا نمی کردی و شامه عامه را این قدر مست و مفتون نمی ساختی. دشمنان ندانسته به انتشار تو خدمت می کنند.  

پنج شنبه 92/7/4 — azadnagar - نظر بدهید

اگر جامعه ای یا تمدنی از بین نرفت و واجد ثبات سیاسی و اقتصادی و اجتماعی بود، مسلما خوبیهایی داشته است که آن را ماندگار کرده و سر پا نگه داشته است.... بقا در گرو حسن و کمالی است که موجود واجد آن است و هر موجودی به میزان حسن و کمال خویش اجازه بقا دارد و اگر از آن تهی گشت، فنا در انتظار اوست.

جامعه ای که بر مدار باطل می گردد و لبریز از دروغ و خیانت و ستم و حق کشی است، ناچار، توان بقا را از کف خواهد داد....  

پنج شنبه 92/7/4 — azadnagar - نظر بدهید

ملاصدرا فیلسوف بزرگ اسلام می گوید :

مبادا چنین گمان کنی که سعادت اخروی فقط یک نوع است، آن که هلاکت سرمدی می آورد و آن که عذاب آور است یک نوع رذایل مخصوصی است که در اقلیت مردم است. به سخن کسانی که می گویند نجات تنها از آن عده معینی است، گوش مسپار و رحمت خداوند را واسع بدان و گسترده گیر.  

پنج شنبه 92/7/4 — azadnagar - نظر بدهید

از مفهوم انسان کامل نباید چنین فهمید که یک الگوی واحد برای انسانیت وجود دارد. حقیقت این است که ما یک نوع انسان و لذا یک نوع انسان کامل نداریم، بلکه هر انسانی کمال لایق خود را دارد، کمال هر فرد در خور اوست نه دیگری. ... هر فردی هدایت و کمال خاص خود را دارد، به نحوی که تماما قابل تعمیم و تسری به غیر نیست. صد البته، آدمیان هسته مشترکی دارند ، اما از این هسته بسار عام و کلی که بگذریم، تفاوتها آغاز می گردد و هیچ کس با دیگری مشابهت ندارد.

چهارشنبه 92/7/3 — azadnagar - نظر

بعضی عادت کرده اند خود را نشسته بر قله شامخ هدایت ببینند و دیگران را از این نعمت مهم محروم بدانند و این را لازمه دینداری می شمارند. معتقدند خودشان محبوب خداوند و اهل بهشتند و لا جرم دیگران باطل، مغضوب خداوند و در نتیجه جهنمی اند.

شهید مطهری صحبت بسیار خواندنی در این زمینه دارد :

... شما اگر به همین مسیحیت تحریف شده نگاه کنید و بروید در دهات و شهرها، آیا هر کشیشی را که می بینید، آدم اسد و کثیفی است؟ والله میان همینها ، صدی هفتاد و هشتادشان مردمی هستند با یک احساس ایمان و تقوا و خلوص که به نام مسیح و مریم چقدر راستی و تقوا و پاکی به مردم داده اند. تقصیری هم ندارند. آنها به بهشت می روند. کشیش آنها هم به بهشت می رود. پس حساب روحانیت فاسد حاکم مسیحی و پاپها را باید از اکثریت مبلغین و پیروان مسیح جدا کرد.

چهارشنبه 92/7/3 — azadnagar - نظر بدهید

همه رگ و ریشه حکومت از جامعه است. حکومت موجودی برتر از جامعه نیست، بلکه جزئی از اجزای آن است و به مقداری که جامعه در آن می ریزد ، واجد محتوا می شود. اگر جامعه غایات عالی در آن ریخت ، حکومت هم غایات عالی را منعکس خواهد کرد و از این غایات پاسداری خواهد کرد. اگر هم غایات دانی در آن ریخت و به حدّ همین دنیا قانع بود، حکومت هم همین محتوا را خواهد داشت.

سه شنبه 92/7/2 — azadnagar - نظر بدهید

حاکم هر قدر هم که عادل و عالم و با تقوا باشد، به هر حال انسان است و انسان جایز الخطاست. و وقتی این انسان، صاحب قدرت بسیار و اختیارات کثیر شد، ضریب خطایش هم بالاتر می رود. وسوسه قدرت و ثروت متراکم، وسوسه کوچکی نیست و می تواند موجب لغزش هر کسی بشود... انسانها در درجات مختلفی از تقوا هستند و در معرض لغزش هستند، لذا باید برای مهار قدرت تمهیدات شایسته ای اندیشید و از پیش چاره جویی کرد...

سه شنبه 92/7/2 — azadnagar - نظر بدهید

هیچ کس به جز خداوند وجود ندارد که فقط واجد حق یک سویه باشد. یعنی حق داشته باشد اما تکلیف نداشته باشد. امیر المومنین (ع) این سخن را علی الخصوص در باب حکومتها بیان فرموده است. یعنی از نظر ایشان حاکمی که نسبت به مردم واجد حقوق و اختیاراتی هست، به همان میزان مسئولتر هم می باشد.

لذا هر چه ریاست و ولایت بیشتری برای کسی اثبات بشود ، به همان میزان تکلیف و مسئولیت بیشتری هم برای او اثبات شده است.