پنج شنبه 92/10/5 — azadnagar - نظر بدهید

دکتر علی شریعتی :

آنها که گستاخی آن را داشته اند که تقدیر را بشکنند و خود بر پیشانی خود بنویسند، درخت های لجوجی بودند که از کویر روییده اند و در آتش، برگ و بار افشانده اند.

منبع : آثار گونه گون ص 559 

سه شنبه 92/10/3 — azadnagar - نظر بدهید

دکتر علی شریعتی :

مرگی که ضرری برای هیچ کس نداشته باشد، بی ارزشترین مرگ هاست.

منبع : بازشناسی هویت ایرانی – اسلامی ص 23

و چه زشت و سرد و بی شور است زندگی کردن برای خویش، بودن برای خود! و چه سخت است ....

منبع : گفت و گوهای تنهایی ص 838

مرغ پروازی آسمان، به کدام خانه، دل می تواند بست؟

منبع: گفت و گوهای تنهایی ص 1123

پنج شنبه 92/9/28 — azadnagar - نظر بدهید

شریعتی ، نادره روشنفکری بود که هم با فرهنگ اسلامی این قوم آشنا بود و از آن بالاتر، بدان عشق می ورزید و هم زبان و درد این مردم را می دانست و با آنان همدلانه و خادمانه سخن می گفت و هم علاج درد جامعه را در احیای دیانت مردم می دانست.

وی دانش خود را دستمایه تفاخر و تجمل نکرد و در محافل آن چنانی روشنفکران در نیامد و به طعن و تقبیحشان وقعی ننهاد و از آنان التماس تایید و تحسین نکرد و الگویی از روشنفکری و تعهد و دردمندی و دانشمندی و هنرمندی دلیری ارائه داد که برای مدتها بر تارک روشنفکری این دیار خواهد درخشید و به دردمندان، درس استغنا و سرافرازی و خدمت گزاری خواهد آموخت.

چهارشنبه 92/9/27 — azadnagar - نظر

از خصوصیات دین توحیدی حالت و هجوم انقلابی اوست و از خصوصیات دین شرک – به معنای اعمش – خصوصیت توجیه کننده اوست.

منبع : کتاب مذهب علیه مذهب ص 16

سه شنبه 92/9/19 — azadnagar - نظر بدهید

دکتر علی شریعتی :

خدا برای تنهایی اش آدم را آفرید.

منبع : هبوط در کویر ص 94

.........................................................

وطن آدمی، ایمان آدمی است نه خاک آدمی.

منبع : میعاد با ابراهیم ص 161

........................................................

انسان آهنگی است که خدا سروده است.

گفت و گوهای تنهایی ص 732

چهارشنبه 92/9/13 — azadnagar - نظر بدهید

دکتر علی شریعتی :

تاریخ هر جا از انسان سراغی دارد، خدا را در کنارش دیده است.

منبع : کتاب اسلام شناسی ص 76

چه قدر ایمان خوب است! چه بد می کنند که می کوشند تا انسان را از ایمان محروم کنند! چه ستمکار مردمی هستند این به ظاهر دستداران بشر!

دوشنبه 92/9/11 — azadnagar - نظر بدهید

جملات ناب شریعتی :

- خدایا! تو در آن بالا، بر قلّه بلند الوهیّتت، تنها چه می کنی ؟

- چه خانه ی سرد و احمق و بی روحی است طبیعت که خدا از آن رفته باشد.

- غیبت خدا هستی را قبرستان بی کرانه ای می کند که انسان، خود را در آن تنها می یابد.

منبع : کتاب ایمان ص 10

شنبه 92/9/9 — azadnagar - نظر

دکتر علی شریعتی :

برای استحمار کردن، همیشه تو را به زشتی ها دعوت نمی کنند که نفرت زشتی ها تو را فراری بدهد و متوجه آنجایی بکند که باید به آنجا متوجه شوی. بر حسب «تیپ» تو دعوتت را انتخاب می کنند، گاه تو را دعوت می کنند به «زیبایی». برای کشتن یک حق بزرگ ، حق یک جامعه، یک انسان، گاه دعوتت می کنند که سرگرم یک حق دیگر باشی، و به کمک یک حق، حق دیگر را می کشند.

و وقتی در خانه حریقی، در گرفته است – درست دقت کنید – دعوت آن کس که تو را به نماز و دعای با خداوند می خواند ، دعوت یک خیانتکار است.

منبع : کتاب خود آگاهی و استحمار ص 33

پنج شنبه 92/9/7 — azadnagar - نظر

مگر ما را، ما دنیای سومی ها، ما شرقی ها، ما مسلمان ها را چه کار کردند؟ اول مذهبمان، زبانمان، ادبیاتمان، فکرمان، گذشته مان، تاریخمان، و اصلا نژادمان را، و همه چیزمان را چنان تحقیر کردند، و ما را به قدری آدم های دست دوم حساب کردند، که ما نشستیم خودمان، خودمان را مسخره کردیم!. و در عوض، خودشان را آن قدر برتر و بالاتر و عزیزتر نشان دادند، به ما باوراندند، که ما تمام تلاش و دعوت و آرزو و مبارزه مان برای نوکری فرنگ شد، تا اینکه ادای آنها را دربیاوریم، شبیه به آنها حرکت کنیم، حرف بزنیم، راه برویم! حتی تحصیل کرده دانشمند ما از اینکه زبان فارسی را از یاد برده، افتخار می کند، این همه خریت؟! آخر «خریت» هم نمی شود گفت که به خر توهین می شود!.

منبع : کتاب خودآگاهی و استحمار ص 23

سه شنبه 92/9/5 — azadnagar - نظر بدهید

دکتر علی شریعتی :

و آدم در زندگی روزمره اولین چیزی را که ویران می کند، از دست می دهد، فدا می کند، «عصیان» است، عصیان! حتی این عصیان را، که انسان را شبیه خداوند در عالم می کند، از دست می دهد. به خاطر چه؟ گاه به خاطر «قسط» : دو سال، سه سال، پنج سال، سفته امضا کرده، دیگر از جایش تکان نمی تواند بخورد،! هر بدبختی که بر سرش بیاورند، باید بگوید : «بله چشم!» برای اینکه قسط ها بر اساس درآمد و حقوق اوست، بر اساس وضع موجود اوست! می بینیم، «خدا گونه بودن آدمی» فدای یک یخچال، یک خانه یا اتومبیل شده و بعد این آدم نمی فهمد چه چیزی را از دست داده و در برابرش چه چیزی را به دست آورده، نمی فهمد از چه چیزی لذت می برد. داشتن یک اتومبیلی که عصیان فدایش شده، امکان و استعداد خدایی بودن و نماینده خدا در زمین بودن فدایش شده چقدر لذت می دهد که معادل لذت «عصیان و نفی باشد»؟!

منبع : کتاب خودآگاهی و استحمار ص 16