پنج شنبه 92/9/7 — azadnagar - نظر بدهید

فکر یک مقوله، و قدرت سیاسی مقوله ای دیگر است. استقلال اینها از یکدیگر باید بازشناخته شود و حرمت این استقلال باید نگهداری شود. هر گاه این دو با هم اثباتا یا نفیا ممزوج شوند، حقیقتا برای فرهنگ و تاریخ یک جامعه فاجعه ای پدید خواهد آمد.

چهارشنبه 92/9/6 — azadnagar - نظر

آزادی مطلق بیان شاید هیچ جا پذیرفته نباشد ، اما اینکه چه کسانی حق دارند صافی و فیلتری بگذارند و به پاره ای از سخنان اجازه ورود به اجتماع بدهند و به پاره ای از سخنان اجازه ورود ندهند. راه حل میانه ای که می توان پیشنهاد کرد این بود که جامعه ای از عالمان و محققان و متخصصان که مورد اعتماد عموم مردم باشند و سخنشان برای مردم حجت باشد، می توانند در باب آلوده بودن یا آلوده نبودن پاره ای از آرا و اندیشه ها و سخنان نظر بدهند ، به طوری که نظرشان به طور طبیعی و بدون به کار گرفتن قوه قهریه مورد قبول بیفتد و مردم به خاطر اعتماد به آن جمع از گوش دادن و پیروی کردن از پاره ای سخنان حذر کنند.

سه شنبه 92/9/5 — azadnagar - نظر بدهید

عرصه سیاست عرصه بازی قدرتمندان است. دین مسیحیت تا وقتی قوی بود نیاز نبود کسی از او دعوتی به سیاست بکند وقتی هم ضعیف شد خود به خود از بازی خارج شد و نیازی نبود کسی او را اخراج بکند

یکشنبه 92/9/3 — azadnagar - نظر بدهید

امر هدایت نباید به شرط مزد باشد، زیرا این عمل تاثیر کار را از بین خواهد برد و هدایتگری قبله دیگری پیدا خواهد کرد.

سه شنبه 92/8/28 — azadnagar - نظر

روشنفکران متفرقند و این به دلیل خردگرایی آنان است. اصولا خرد، جدال انگیز است و متفکران و فیلسوفان در طول تاریخ، عرصه جدال بزرگی تهیه کرده اند.

عقل، آدمیان را در برابر یکدیگر وامی دارد، و به مخالفت و اختلاف راه می دهد. عاطفه است که آدمیان را مجتمع می کند و گاه همه را تحت یک پرچم قرار می دهد و از دهان همه یک بانگ برمی آورد. وحدتی که آلمان تحت لوای فاشیسم یافت، وحدتی عاطفی بود نه عقلی. و بزرگترین هنر فاشیسم هم به غلیان آوردن عواطف و فروکوفتن خردورزی بود.  

سه شنبه 92/8/28 — azadnagar - نظر بدهید

اصولا سیاستمداران و حکومتگران توان و مسئولیت فرهنگ سازی ندارند. فرهنگ را مردم می سازند و حداکثر کاری که سیاستمداران می توانند بکنند این است که زنجیرها را از دست و پای مبدعان و مولّدان فرهنگ باز کنند. بنابراین حتی این توهم نیز ناصواب است که روشنفکر با به قدرت رسیدن می تواند فرهنگ را تقویت کند. آنها با دور ماندن و با فاصله گرفتن از قدرت به امر فرهنگ سازی بیشتر خدمت می کنند و جامعه از آنها بهره مند تر خواهد شد.

دوشنبه 92/8/27 — azadnagar - نظر

به هر حال ، خواه روحانی، خواه روشنفکر منتقد و مبدع همین که به قدرت دست یافت ، انسان دیگری می شود؛ خواه مسندی سیاسی خواه قدرتی که محصول و پیامد عمل روشنفکری اوست. نباید فراموش کنیم آدمیان ساکن و راکد نیستند و همین که سوار مرکب تازه ای شوند، سوار کار تازه ای خواهند شد. روشنفکر مُبدع نیز معصوم از نقصانها و محدودیتهای بشری نیست و لذا می تواند به ورطه های مهلک اخلاقی و سیاسی درغلتند.

قصه هگل و هایدگر و نزدیکی شان با ارباب قدرت سیاسی برای ما بسی عبرت آموز است.

هایدگر در 1933 به حزب نازی پیوست و با حمایت حزب، رئیس دانشگاه فرایبورگ شد و اصل اطاعت از پیشوا را به منزله اصل مطاع برگزید و خود را نیز پیشوای دانشگاه نامید و اعلام وفاداری به حزب نازی و هیتلر کرد و کمک مالی به دانشجویان مارکسیست و یهودی را قطع کرد و در باب گرایشهای سیاسی پاره ای از دانشجویان و استادان،با نیروهای امنیتی حزب نازی همکاری کرد...  

دوشنبه 92/8/27 — azadnagar - نظر

اصولا قدرت فرهنگی جامعه باید مستقل از قدرت سیاسی باشد تا در صورت لزوم بتواند قدرت سیاسی را تصحیح و تعدیل کند و علاوه بر آن تعالی و رشد معنوی جامعه را نیز تضمین نماید.

دوشنبه 92/8/27 — azadnagar - نظر بدهید

حکومت نباید روشنفکران را مسخّر و کارمند خود بخواهد ، زیرا در این صورت روشنفکری دچار مسخ و اعوجاج می شود. استقلال عالمان از امیران مربوط به حکومتهای جائر نیست، بلکه ماهیت فکر و روشنفکری استقلال از قدرت را اقتضا می کند ....

یکشنبه 92/8/26 — azadnagar - نظر بدهید

سه آفت برای عجین شدن علم و دین با قدرت وجود دارد که باید مراقب آنها بود  :

1. نخست اینکه به نام دین با زبان قدرت سخن می گویند نه با زبان منطق.

2. هر جا از علم و منطق کم آورد، این کمبود را با قدرت پر می کند.

3. توجیه گر قدرت می شود به طوری که در تئوری های خود به جای ارشاد و نقد حاکمان، موافق مذاق آنان نظر و فتوا می دهد و یا باب بحث را در پاره ای از مباحث می بندد.