یکشنبه 92/12/11 — azadnagar - نظر بدهید

در زندگی انسان گاهی بر سر دوراهه قرار می گیرد. بین حقیقت و مصلحت. حقیقت همان است که دلتان می گوید و مصلحت همان است که عقل حسابگر می خواهد. برای حقیقت باید از چیزی بگذرید و برای مصلحت بر عکس چیزی به دستتان می آید . البته چیزی که به دستتان می آید مثل ماهی زنده چندان توی دست نمی ماند؛ می لغزد.
برای لقمه ای نان هیچ وقت کمرتان را خم نکنید. برای همه دنیا هم کسی را تعظیم نکنید. یادتان باشد وقتی انسان حقیقت را می طلبد، اگر هم به ظاهر چیزی را از دست بدهد. در واقع چیز بزرگتری به دستش می آید. مصلحت طلب هم که خیال می کند چیزی به دست می آورد؛ نمی داند که چه گوهری را از دست می دهد.
در این جنگ بچه ها ؛ خداوند در سمت حقیقت ایستاده و شیطان در سوی مصلحت. خدا را انتخاب کنید اگر چه ظاهرا به ضررتان باشد.
اگر کسی آهن تفته را با دست خمیر کند ، دستش آب می شود. اما روحش مثل پولاد خواهد شد. آن که دست نرم و نازکش را پیش امیر بر سینه نهاده و مدام خم و راست می شود، روحش را باخته است. روحش توی قیر مذاب ذوب شده است.

شنبه 92/12/10 — azadnagar - نظر بدهید

مرحوم اقبال لاهوری زمانی که حکومت لنینی، در اوج قدرت خود بود و ادعاهایش گوش فلک را کر کرده بود، او به خوبی فهمیده بود که آن رژیم جز چند «نه» چیزی در انبان ندارد و «نه»، معلوم است که برای ویران کردن است نه ساختن.

روس را قلب و جگر گردید و خون

از ضمیرش حرف لا آمد برون

کرده ام اندر مقاماتش نگاه

لا کلیسا لا سلاطین لا الاه

فکر او در تندباد لا بماند

مرکب خود را سوی الّا نراند

آیدش روزی که از زور جنون

خویش را زین تندباد آرد برون ...

پنج شنبه 92/12/8 — azadnagar - نظر بدهید

چند تفاوت مهم بین علوم حوزوی و علوم دانشگاهی :

1. دانشی که در حوزه های علمیه تعلیم می شود دانشی است منسوب و مرتبط به دین، خواه مستقیما تفسیر متون دینی باشد (مثل تفسیر قرآن و فقه) ، خواه مقدمات آنها باشد، خواه علوم جنبی مثل فلسفه و گاه کلام .... اما در دانشگاه بیشتر، علوم تجربی آموخته می شود، خواه علوم طبیعی تجربی و خواه علوم انسانی تجربی. و همین کم تفاوتی نیست.

2. علومی که در حوزه ها آموخته می شوند علومی هستند مسبوق به ایمان که بر مبانی آنها انگشت نقد و اعتراض نمی توان نهاد ولی علوم دانشگاهی مطلقاً چنین صفتی ندارند.

3. حوزه های علمیه با عوام و عامه مردم روبرو هستند. به تعبیر دیگر آنچه را فراهم می آورند فقط غذایی نیست که در خور خواص باشد، و سر و کارشان تنها با شاگردی نیست که مسائل علمی ویژه را از آنها بپرسد. بلکه هم با عوام روبرو هستند و هم عهده دار  امر شریف هدایت و تربیت عامه هستند. با عامه غیر اهل علم سخن گفتن اقتضائاتی دارد ... اما کار دانشگاه ها متخصص پروری و گره گشایی علمی است و به همین سبب هم علومشان از خطر عوام زدگی در امان است.

پنج شنبه 92/12/8 — azadnagar - نظر بدهید

اهل تحقیق شدن با بستن درها و محرم و نامحرم دانستن افراد به هیچ روی سازگاری ندارد.

سه شنبه 92/12/6 — azadnagar - نظر بدهید

آنچه قبل از انقلاب می گذشت بیشتر اسلام تحقیقی بود و آنچه امروز می گذرد بیشتر اسلام تقلیدی است و هر کدام از اینها هم مشتری ویژه خود را دارد. روی اسلام تقلیدی با عامیان است و روی اسلام تحقیقی با زیرکان و جست و جو گران. این مرید پرور است و آن دلیر پرور.

دوشنبه 92/12/5 — azadnagar - نظر بدهید

اندیشه اگر اعتبار و بردی داشته باشد؛ جای خودش را پیدا خواهد کرد.اگر هم انتشار اندیشه و اثر به اتکای قدرت سیاسی و تبلیغاتی صورت گیرد؛ پس از مدتی آن موج فرو می نشیند.مجموعه اثار لنین و استالین و کیم ایل سونگ چه سرنوشتی یافته است.؟ آن کاغذهای گلاسه و جلد های تزیین شده کجا رفتند؟ 

یکشنبه 92/12/4 — azadnagar - نظر

غسان شربل روایت رنج جوانی عراقی در روزگار صدام را نوشته است .
با جوان در بغداد آشنا می شود. می بیند جوان یک رمان خوان حرفه ای است. آثار بزرگان ادبیات داستانی را دقیق خوانده است. سخن از سیاست می رود. جوان را شام به کنار دجله دعوت می کند. همان دجله ای که جواهری در باره اش سرود:
یا دجله الخیر یا ام البساتین...
غذا می آورند. جوان سرش را پایین می اندازد. غذا را با شتاب می خورد. از پس شیشه عینکش، اشک جاری اورا غسان شربل می بیند. جوان می گوید: من سگ هستم. آثار شکنجه بر پیشانی و چانه اش را نشان می دهد. روایتی از آن که ماموران امنیتی چه بر سرش اورده اند . می گوید غذا خوردن بهتر از سخن گفتن و بهتر از اندیشیدن است .آن ها کاری به سرم اوردند که دیگر خودم را سگ می دانم. تمام همت و امیدم همین خوردن است تو نمی دانی که آن ها از این گفتگوی ما و پرسش های شما با خبر می شوند. مرا دستگیر می کنند. بلایی بر سرم می آورند که در باره تو هم هر چه بخواهند بگویم. ببین کاری می کنند که حتا صفت مروت و وفای سگ را هم نداشته باشم
جوان گفت: تو از لبنان آمدی، می دانم در لبنان روزگار سختی دارید. اما با همه رنج ها و مصیبت ها، شما در سایه یک رهبر تاریخی زندگی نمی کنید. رهبر تاریخی، شهروندان را به آمیخته ای از برده و سگ تبدیل می کند. به تو می گوید: سرزمین و کشور از آن اوست. اگر می خواهی زندگی کنی باید آزادی ات را بفروشی، انسانیتت را حراج کنی. در دفترت در زیر عکس او بنشینی، در خیابان از کنار مجسمه های او عبور کنی، بدانی که او صاحب تو و اهل و عیالت می باشد. ....منتظر فرصتم از این کشور بگریزم. به سرزمینی بروم که در آنجا موجود وحشی به نام رهبر تاریخی متولد نمی شود...

شنبه 92/12/3 — azadnagar - نظر

این پرسش پرسشی اساسی است  :

 آیا هر چه از زور بیشتر استفاده کنیم، قوی تر می شویم؟

 آیا همیشه نسبتی موافق میان استفاده از زور و قوی شدن هست؟

در رمان کوری ساماراگو، تابلو درخشنده ای در باب نسبت میان اسلحه و قدرت حقیقی است :

 تبهکاری شلیک می کند. جمعیت کوران وحشت زده می شوند. کوری می گوید، نترسید یکی از فشنگ هاش کم شد !
مرادش این است که به همان اندازه از قدرتش کاسته شد. در مسایل داخلی هم همینطور است. هر قدر حکومت از زور استفاده بیشتری کند، به مفهوم اقتدار بیشتر حکومت نیست. تردیدی نیست که اعمال زور می تواند پوشش قانونی هم پیدا کند.شوروی هنگامی سقوط کرد، که ابر قدرت بود.شاه ایران هنگامی در برابر انقلاب مردم ایران سرنگون شد که کارتر ایران را جزیره ثبات نامید و شاه را در تهران ستوده بود.
صد ها سال پبش ناصر خسرو سروده است:
جهان را به آهن نشایدش بستن
به رنجیر حکمت ببند این جهان را

جمعه 92/12/2 — azadnagar - نظر

اصولا باید فرقی بین زنده بودن و زندگی کردن قائل شویم. ما انسانها همه در یک جهان زنده ایم اما ر یک جهان زندگی نمی کنیم و این نادرست است اگر تصور کنیم زنده بودن مساوی است با زندگی کردن. ما هر کدام در دنیایی که برای خود ساخته ایم زندگی می کنیم و هر کس بر حسب اینکه چگونه دنیایی برای خود ساخته باشد و در آن زندگی کند انسان دیگری است. تفاوت و تخالفی هم که بین انسانها وجود دارد بر حسب تفاوت و تخالف دنیاهایی است که در آن به سر می برند و زندگی می کنند.

پنج شنبه 92/12/1 — azadnagar - نظر بدهید

حقیر انگاشتن اندیشه انسانها، جز برقرار کردن استبداد، فرزند مشروع دیگری ندارد.